De laatste dagen in luxe

In Hikkaduwa hebben we wederom niks te klagen over het hotel. Het is een redelijk nieuw gebouw met een groot trappenhuis en daaromheen 10 kamers.
Er is een mooi zwembad bij en als je daar in ligt kijk je uit over de zee.
Prachtig....
Denk ik, want ik moet niks van dat hele zwembad hebben.
Tenminste niet om zelf in te liggen.
Als Hindrik met andere kinderen in het water speelt, vind ik het heel leuk om steeds de bal terug te gooien.
Ik speel wel in de buurt, maar ik kom niet te dichtbij. Als ik na een paar uur die zweterige bandjes af wil hebben doen heit en mem daar dan ook niet moeilijk over. Ik blijf wel uit de buurman het water en bovendien houden heit en mem mij goed in de gaten.
Maar dan terwijl ik druk aan het spelen ben, let ik even niet goed op en kom ik te dicht bij de rand.
De tegels zijn glad en voor ik het weet ga ik koppie onder.
Voor ik besef wat er is gebeurt hoor ik een grote plons en is mem er ook al. Ik ben te verbaasd om te huilen en in mem haar armen vind ik dat zwembad ook niet meer zo eng dus blijven we nog maar even in het water spelen.
Heit en mem zijn wel geschrokken en zodra er ook maar een zwembad in de buurt is moet ik nu mijn zwempak met drijvers aan.

We hebben twee hele relaxte dagen gehad in Hikkaduwa. Hindrik en ik hadden ook nog vriendjes. Die had de ook een hele leuke vader die met Hindrik spelletjes deed in het zwembad en die met ons op het strand ging vliegeren. We hebben de laatste dagen voornamelijk bij het zwembad gelegen.
Alleen gister zijn we er toch nog maar even op pad gegaan. We zouden naar schildpadden opvanghuis, maar dat was gesloten.
Verderop zagen we het tsunamimuseum en toen hebben we daar maar even een kijkje genomen.
Er hingen allemaal foto's van de ravage na de tsunami en er stonden dingen bij geschreven. Later kwam de mevrouw van het museum en die begon te vertellen over dat ze met haar zussen en de baby van haar zus is gaan rennen en wonder boven wonder heeft haar hele familie het overleefd. Aan het plafond hing een tent waar ze na de tsunami een half jaar in hebben gewoond.
Het was heel indrukwekkend vooral voor Hindrik, ik begrijp er nog niet zoveel van.

Vanmorgen hebben we uitgecheckt en zijn we begonnen aan onze laatste uurtjes met vriend Tukkie.
Om twee uur hebben we hem ingeleverd en zijn we met de taxi naar een hotel in de buurt gebracht.
Er is een groot restaurant bij het hotel, maar toen we er vanmiddag kwamen konden we alleen rijst met kip krijgen. Nou hadden we toen niet zo'n honger, maar toen we er vanavond zouden gaan eten was het niet eens open. Probleempje, we zitten hier in the middel of nowhere en we hebben geen tuk tuk meer.
Gelukkig wilde de hotelmeneer ons naar het dorpje verderop brengen, waar het ook niet bepaald overliep van leuke restaurants. Uiteindelijk naar gevraagd of hij ons bij een supermarkt wilde brengen en daar wat gehaald.

Nu we onze buikjes vol hebben liggen we lekker in bed. Morgenvroeg naar de luchthaven dus de hoogste tijd om te slapen